داستان که مایه‌های طنز دارد، معروف‌ترین اثر نویسنده‌اش و یکی از آثار شاخص ضدجنگ در ادبیات آمریکاست.
راوی قصه، بیلی پیل‌گریم، برایمان تعریف می‌کند که موجودات فرازمینی او را دزدیده‌اند و او در بند آنهاست که یاد می‌گیرد چطور در طول زمان سفر کند. در سفرها و جابجایی‌های متعدد راوی در طول زمان، او زندگی خودش را مرور می‌کند و بیش از هرچیز به حضور خود در جنگ جهانی دوم و داستان اسارت‌اش بدست نیروهای آلمان و زندانی شدن‌اش در سلاخ‌خانه‌ای در شهر درسدن می‌پردازد.
درسدن شهری است که در طول جنگ جهانی دوم به سختی از سوی قوای متفقین بمباران شده است و در طی این بمباران‌ها نزدیک به یکصدهزار نفر در این شهر کشته شده‌اند. نویسنده که خود در زمان بمباران‌های درسدن در این شهر اسیر بوده است، از زبان قهرمان/راوی داستان، تجربه‌اش را درباره این مدت با زبانی طنزآلود برای خواننده بازگو می‌کند.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"همه این داستان کمابیش اتفاق افتاده است. به‌هرحال، قسمتهایی که به جنگ مربوط می‌شود، تا حد زیادی راست است. یکی از بچه‌هایی که در درسدن می‌شناختم راستی راستی با گلوله کشته شد، آن‌هم به‌خاطر برداشتن قوری چای یک نفر دیگر. یکی دیگر از بچه‌ها، دشمنان شخصیش را جدا تهدید کرد که بعد از جنگ می‌دهد آدمکشهای حرفه‌ای، آنها را ترور کنند. البته من اسم همه آنها را عوض کرده‌ام.
من خودم، سال 1967 با پول بنیاد گوگنهایم که خدا عزتشان را زیاد کند، برگشتم به درسدن. درسدن خیلی شبیه یکی از شهرهای ایالت اوهایو به نام دیتون است، البته فضای آزاد آن بیشتر از دیتون است. حتما با خاک درسدن، خروارها خاکه استخوان آدمیزاد آمیخته است.
من با یکی از رفقای زمان جنگم، به اسم برنارد وی. اوهار همسفر بودم. توی درسدن با یک راننده تاکسی رفیق شدیم. راننده ما را به همان سلاخ‌خانه‌ای برد که در دوران اسارت، توی آن حبسمان می‌کردند ..."