داستان از زبان راوی اول شخص مذکری حکایت می‌شود که حرفه‌اش نقاشی روی قلمدان است. او در منطقه‌ای بیرون شهرری زندگی می‌کند و برای خواننده شرح می‌دهد که چگونه به طرز مرموزی همیشه نقش یکسانی را بر روی همه قلمدان‌هایی که تزئین آنها را برعهده می‌گیرد، می‌کشد. در این نقش دختری که لباس سیاه بر تن دارد، گل نیلوفری آبی را به پیرمردی که در زیر درختی چمباتمه زده هدیه می‌دهد. ماجرا از جایی شروع می‌شود که روزی راوی این دختر را که مدتها نقش او را بر روی قلمدان‌ها می‌کشیده در واقعیت می‌بیند و این دیدار زندگی او را به کلی دگرگون می‌کند ...

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"در زندگی زخم‌هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می‌خورد و می‌تراشد.
این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آن را با لبخند شکاک و تمسخرآمیز تلقی بکنند؛ زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به‌توسط شراب و خواب مصنوعی به وسیله‌ی افیون و مواد مخدره است ولی افسوس که تاثیر این‌گونه داروها موقت است و به‌جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می‌افزاید ..."