معرفی کلیله و دمنه در دایره‌المعارف فارسی استاد غلامحسین مصاحب به این صورت انجام گرفته است:
"کلیله و دمنه یا کلیله و دمنه‌ی بهرامشاهی، مجموعه‌ای از قصص و حکایات اخلاقی، به نثر فارسی ، از انشای نصرالله منشی، که در حدود 538-539 ه.ق. از روی ترجمه عربی عبدالله ابن المقفع به فارسی نقل شده است. نام کتاب به مناسبت اسم فرضی دو شغال است - یکی به نام کلیله و دیگری به نام دمنه - که به دربار شیر، پادشاه حیوانات منسوبند، و چند باب اوایل کتاب شامل مذاکرات و مفاوضات آنها است.
اصل قسمت عمده‌ی کتاب بهندی است، و ماخوذ است از مجموعه‌ای به نام پنجتنترا (یا پنجتنتره) و بعضی مطالب ماخوذ از مهابهاترا ..."
... آنچه در اینجا ارائه می‌شود نسخه‌ی ویراسته و بازنگاری شده‌ی موجود در کتابخانه‌ی دانشگاه UCLAی آمریکا است که مطابق آنچه در انجامه‌ی آن آمده، در سال 1269 قمری بر حسب فرمان حسن‌خان حاکم کرمان به دست خوشنویسی به نام حافظ ابن عبدالکریم کتابت شده و نگارش آن در دوازدهم شوال "سنه تسع و ستین و ستین و ماتین بعد الالف من الهجره النبویه" به پایان رسیده است. (برگرفته از مقدمه کتاب)

متن کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"سپاس و ستایش مر خدای را جل و جلاله، که آثار قدرت او بر چهره‌ی روز روشن تابان است، و انوار حکمت او در دل شب تار درفشان. بخشاینده[یی] که تار عنکبوت را سد عصمت دوستان کرد. جباری که نیش پشه را تیغ قهر دشمنان گردانید. و در فطرت کاینات [آفرینش جهان و جهانیان] به وزیر و مشیر [مشاور] و معونت و مظاهرت [پشتیبانی] محتاج نگشت، و بدایع ابداع در عالم کون و فساد پیدا آورد، و آدمیان را به فضیلت نطق و مرتبت عقل از دیگر حیوانات ممیز [متمایز] گردانید، و از برای ارشاد و هدایت انسان رسولان فرستاد تا خلق را از ظلمت [تاریکی] جهالت و تاریکی ضلالت [گمراهی] برهانیدند، و صحن گیتی را به نور علم و معرفت آذین بستند [چراغانی کردند]. و آخر ایشان در نبوت و اول در منزلت آسمان حق و آفتاب صدق: سید المرسلین و امام المتعنین و قائد الغرالمحجلین [سرور فرستادگان و پیشوای بزرگان و بزرگ مومنان] ابوالقاسم محمدبن عبدالله‌بن عبدالمطلب‌بن هاشم‌بن عبدمناف العربی، صلی الله علیه و علی اصحابه و عترته الظاهرین، برای عز نبوت و ختم رسالت برگزید ..."