اگنس گری با امیدواری بسیار به تدریس در خانه‌ی اعیان و اغنیا می‌پردازد، و تصور می‌کند که اگر خودش را در زمانی به یاد بیاورد که هم‌سن و سال شاگردهایش بود می‌تواند محبت و اعتماد این شاگردها را جلب کند. به این سادگی.
با این حال، اگنس گری احساس‌هایی را تجربه می‌کند که تلخ و شیرین‌اند. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"سرگذشت‌های واقعی همه گنجینه‌ی پند و عبرت‌اند، منتها در بعضی از سرگذشت‌ها پیدا کردن این گنجینه خیلی زحمت دارد، و تازه، پیدا هم که می‌شود، نتیجه آن‌قدر ناچیز و خالی از کار در می‌آید که آدم می‌بیند اصلا به زحمتش نمی‌ارزیده. من صلاحیت ندارم که بگویم سرگذشت من از این نوع است یا نه. گاهی فکر می‌کنم شاید به درد عده‌ای بخورد، و عده‌ای هم شاید سرشان با آن گرم شود. به‌هرحال، هر کس خودش بهتر می‌داند. من در پناه گمنامی و ناشناختگی، دلگرم به گذر سال‌ها، و با کمک چند اسم ساختگی، ترس و دلهره را کنار گذاشته‌ام و می‌خواهم رک و صریح چیزهایی را برای همه تعریف کنم که حتی به صمیمی‌ترین دوستم حاضر نیستم بگویم ..."