بخش اصلی داستان در سال‌های آخر جنگ جهانی دوم در لندن به وقوع می‌پیوندد. در باشگاهی به نام می آو تیک تعدادی دختر جوان سکونت دارند و اغلب از دریچه‌ای که در طبقه آخر ساختمان قرار دارد برای آفتاب گرفتن به روی پشت‌بام می‌روند. دریچه ابعاد کوچکی دارد و ساکنین ساختمان تنها به خاطر لاغری حاصل از کمبودهای جنگ است که می‌توانند به راحتی از آن عبور کنند. نقش این دریچه‌ی رو به بام اما زمانی مهم می‌شود که ساختمان دچار حریق می‌شود و خروج از دریچه برای دختران می آو تیک حکم مرگ و زندگی را پیدا می‌کند ...

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"مدت‌ها پیش، تو سال 1945، تو انگلیس، همه‌ی آدم‌های نازنین فقیر بودند، حالا گیرم با چند تا استثناء. خیابان شهرها را ردیف به ردیف ساختمان‌هایی گرفته بودند که کتره‌ای تعمیر شده یا همین‌طور به امان خدا ول شده بودند، جاهایی که بمب خورده بود پر از قلوه سنگ بود، خانه‌ها انگاری دندان‌های غول‌آسایی باشند که پوسیدگی حسابی به خدمت‌شان رسیده و تا فیها خالدون‌شان را سوراخ کرده باشد. بعضی خانه‌ها که بمب از شرمندگی‌شان در آمده بود، مثل خرابه‌ی کاخ‌های باستانی شده بودند، فقط با این تفاوت که از نزدیک کاغذدیواری بعضی دیوارهای کاملا معمولی معلوم بود، اتاق روی اتاق، انگار روی صحنه، بدون دیوار چهارم؛ بعضی وقت‌ها هم زنجیر سیفونی توی چشم می‌زد، آویزان از ناکجا، از سقف طبقه‌ی چهارم یا پنجم؛ بیشتر راه‌پله‌ها سر جاشان مانده بودند، مثل یک فرم هنری جدید، همین‌طور رو به بالا و بالا، رو به مقصدی نامعلوم که انتظارات نابه‌جایی را برای چشم دل دامن می‌زدند. همه‌ی آدم‌های نازنین فقیر بودند؛ دست‌کم، این اصل متعارف بود که، بهترین پولدارها در درون‌شان فقیر بودند ..."