داستان "سونات کرویتسر" با این جملات آغاز می‌شود:
"اوایل بهار بود. دو روز بود که در قطار بودیم. مسافرانی که راه‌شان کوتاه بود سوار یا پیاده می‌شند اما سه نفر، از جمله من، از آغاز حرکت در قطار مانده بودیم. یکی بانوی سالمند زشت‌رویی بود که سیگار می‌کشید و چهره‌ای شکسته و رنج‌نشان داشت و کلاه و پالتویش به لباس مردها می‌مانست و دیگری مردی بود آشنای او، که چهل سالی داشت و سر و زبان‌دار بود و لباس رمتبی داشت، همه چیزش نو، و سومی مرد متشخصی بود، نه چندان بلند بالا، با حرکاتی خشت و ضربت‌وار. نمی‌شد گفت پیر است ولی موهای مجعدش پیدا بود نابه‌هنگام جوگندمی شده است. خود را از دیگران دور می‌گرفت. چشمانش عجیب می‌درخشید و به تندی از چیزی به چیزی می‌رفت. پالتوی کهنه‌ای به تن داشت، با یقه‌ای از پوست بره، که پیدا بود کار خیاط باسلیقه و گران‌اجرتی است و کلاهی بلند، که آن‌هم مثل یقه‌ی پالتویش از پوست بره بود، بر سر داشت. وقتی دکمه‌های پالتویش را می‌گشود کت بلندی با کمری چین‌دار و زیر آن پیراهن روسی گلدوزی شده‌ای نمایان می‌شد. ویژگی دیگر این آقا آن بود که گه‌گاه صدای عجیبی از گلویش شنیده می‌شد شبیه به گلو خراشه‌ یا خنده‌ای شروع شده و فورا وابریده …"