داستان در قالب مجموعه‌ای از نامه‌ها که جودی آبوت، قهرمان اصلی، نوشته است، روایت می‌شود. جودی نامه‌هایش را به مرد نیکوکار و ناشناسی می‌نویسد که پرداخت هزینه‌های تحصیل او را تقبل کرده و در مقابل از جودی خواسته تا هر هفته برایش یک نامه بنویسد و در نامه‌هایش از اوضاع و اتفاقات زندگی‌اش برای او تعریف کند. جودی هم چون اسم این مرد نیکوکار را نمی‌داند، از همان نامه اول او را "بابا لنگ‌دراز" می‌نامد و نامه‌هایش را برای این شخصیت نادیده می‌نویسد. البته نامه‌های جودی هیچوقت از سوی "بابا لنگ‌دراز" جواب داده نمی‌شود.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"اولین چهارشنبه هر ماه، روزی به‌طور کامل هولناک بود. روزی بود که با ترس انتظارش را می‌کشیدند، با دلیری و شجاعت به کارها می‌رسیدند و سرانجام با شتاب به پایانش می‌بردند. باید کف اتاق‌ها و راهروها بدون هیچ‌گونه لک، مبل‌ها و صندلی‌ها بدون ذره‌ای گرد و خاک، و روکش تختخواب‌ها بدون کوچکترین چروک باشد.
نود و هفت بچه کوچولوی یتیم را که در هم می‌لولیدند باید نظافت کرد، موهایشان را شانه زد، روپوش‌های کتان شطرنجی مدرسه را به تنشان کرد، تکمه‌هایشان را بست و هر دقیقه به نود و هفت نفر آن‌ها یادآور شد:
هروقت یکی از معتمدان از شما سوالی کرد شما بگوئید بله قربان. یا نه قربان. و کلمه قربان را فراموش نکنید.
چون "جروشان آبوت" بینوا از همه‌ی بچه‌ها بزرگتر بود، از این‌رو جور همه را می‌کشید.
سرانجام این چهارشنبه هم مثل ماه‌های گذشته به پایان رسید و "جروشا آبوت" که تمام بعدازظهر را در آشپزخانه برای مهمان‌های پرورشگاه یتیمان ساندویچ درست کرده بود، خسته و کوفته به طبقه بالا رفت تا به کارهای روزانه خودش بپردازد ..." (برگرفته از ترجمه داریوش شاهین)