ما مردم عین دسته‌ی گلیم. لااقل بخش اول این عبارت دوقسمتی را مطمئنم. رفتار ما، واکنش‌های ما، اطوار ما، برخوردهای ما ... یکی از یکی بهتر. ما مردمانی زیبا جادار مطمئن هستیم که اعتمادبه‌نفس‌مان یک جاهایی از آسمان را انشقاق داده است.
حالا من در این کتاب سعی کرده‌ام به زبانی که به هیچ‌جای هیچ‌کس‌مان برنخورد، رفتارهای اجتماعی و فراگیرمان را که تبعاتش صاف می‌رود توی ... توی چشم خودمان مرور کنم. اگر از دسته‌گل بودن خود، اطرافیان، فامیل، دوست، راننده‌ی خطی دور میدان یا سوپرمارکت محله‌تان به تنگ آمده‌اید (یا به هر چیز دیگر آمده‌اید) این کتاب را بخوانید. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)

فصل اول کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"هنر نزد ایرانیان است و بس. این جمله‌ی درخشان بی‌نظیر و بی‌بدیل و البته بی‌پایه را هر جای دنیا که بگویی طبعا می‌گویند این صرفا عقیده‌ی ایرانیان است. ما هم می‌توانیم بگوییم طبیعی است که اگر مردم سایر ملل هم بخواهند به وجود هنر در میان خود اشاره کنند می‌گویند بر فرض هنر نزد هنگ‌کنگیان است و بس یا هنر نزد گینه بیسائوییان است و بس و یا هنر نزد مونته‌نگروئیان است و بس و ... همین‌جور است و بس. اما طبیعی نیست! یعنی نمی‌گویند. به‌شکل واضح سایر ملل جهان حتی اگر خودبزرگ‌بینی دارند لزومی نمی‌بینند آن را به این شکل ابراز کنند. یعنی چنین ضرب‌المثلی نمی‌سازند و بعد هم مصر نیستند بی‌ربط و باربط وقتی یک جشنواره‌ی فیلم فجر یا دو تا جایزه‌ی کتاب یا چهار تا بی‌ینال و کوفت و زهر را نمی‌توانند در حد استاندارد برگزار کنند هی اعلام بدارند که هنر نزد ما است و بس ..."