نویسنده در این داستان، دغدغه‌ی خاطر خویش را درباره‌ی وضعیت انسان مدرن در دنیای فرامدرن آینده نشان داده است. وی آینده‌ای را پیش‌بینی می‌کند که انسان حتی به انسان بودن خویش به دیده‌ی تردید می‌نگرد. در عین حال شخصیت‌های او از هرآن‌چه غیر انسانی است ـ که مظهر خوشایند آن وجود آدم‌های مصنوعی است ـ نفرت دارند و به عکس، آدم مصنوعی‌های او به بروز احساسات و عواطف و کسب خصلت‌های انسانی گرایش دارند و این ستایش اوست از مقام انسان. (برگرفته از توضیحات وب سایت Ketab.ir)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"شوک الکتریکی خفیف و نشاطآوری که از ساعت خودکار دستگاه روحیه‌ساز کنار تخت ارسال شده بود، ریک دکارد را از خواب بیدار کرد. او همیشه از بیدار شدن ناگهانی غافلگیر می‌شد و این بار نیز، مثل همیشه، با حالتی متعجب در حالی که لباس خواب چندرنگه‌ی خود را به تن داشت، از تختخواب بیرون آمد و به بدن خود کش و قوس داد. همسرش ایران که هنوز در تختخواب بود، چشمان خاکستری و اندوهگین خود را گشود، پلکی زد، سپس خمیازه‌ای کشید و دوباره چشمان خود را بست ..."

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را می‌توانید اینجا بیابید.