داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"آن وقت بود که آونگ را دیدم.
گوی، آویزان از ریسمان بلندی متصل به سقف سرایشگاه با هم‌زمانگی شکوهمندش به عقب و جلو در نوسان بود.
می‌دانستم - اما هر کسی می‌توانست این را در جادوی آن صدای تنفس آرام احساس کرده باشد - که این دوره تناوب را جذر طول ریسمان و عدد پی تعیین می‌کند، عددی که اگر چه برای عقول دنیوی گنگ است، از رهگذر نوعی گویایی اعلی، محیط و قطر هر دایره ممکنی را به هم پیوند می‌دهد. زمانی که لازم است تا گوی از این طرف تا آن طرف نوسان کند با نوعی توطئه مرموز بین بی‌زمان‌ترین سنجه‌ها معین می‌شو: واحد بودن نقطه تعلیق، ثنویت ابعاد صفحه، ثالث بودن شروع عدد پی، طبیعت مربع و مرموز جذر، و کمال بیرون از شمار خود دایره ..."