داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"آموزگار مدرسه از دهکده می‌رفت، و همه از رفتنش متاسف بودند. آسیابان کرس‌کومب، ارابه کوچکش را که سایبان کرباسی سفیدی داشت به او داده بود تا وسایلش را به شهری که مقصد مسافرتش، در بیست میلی محل بود، ببرد. ارابه کوچک برای حمل وسایل کافی بود، چون وسایل محل زندگی را اولیای مدرسه تامین کرده بودند. تنها اثاثه دست و پا گیر آموزگار، گذشته از صندوقی حاوی کتاب، پیانویی بود که آن را در همان سالی در حراج خریده بود که خیال داشت موسیقی بیاموزد. اما چون شوق این کار در او افسرد دیگر هرگز در نواختنش مهارتی کسب نکرد، و این وسیله از آن وقت تاکنون همیشه هنگام اسباب‌کشی مایه دردسر بود ..."