کورالاین و والدین پرمشغله‌اش به خانه‌ای بزرگ و قدیمی اثاث‌کشی کرده‌اند، خانه‌ای چنان بزرگ که کاوش گوشه و کنار آن سرگرمی خوبی برای کورالاین می‌شود که حوصله‌اش از تنهایی سر رفته‌است. پشت چهاردهمین در از درهای متعدد خانه، کورالاین جهانی به کلی متفاوت کشف می‌کند، یک جهان آینه‌ای معوج، که در آن بسیاری از آن‌چه کورالاین در رویاهای خود دیده‌است، و حتی نسخه بدل‌هایی از پدر و مادرش، یافت می‌شوند. کورالاین برای بازگشت به دنیای اصلی خود، ماجراهای جالبی در پیش رو دارد. (برگرفته از مقدمه کتاب، ترجمه مهسا ملک‌مرزبان)

داستان کتاب با این جملات آغاز می‌شود:

"کمی بعد از این‌که اسباب‌کشی کردند، کورالاین در را پیدا کرد.

خانه قدیمی بود - زیرشیروانی انباری شده بود و زیرزمینش سردابه بود و باغی به هم ریخته داشت که درخت‌های کهن‌سالی درونش روییده بود.

خانواده کارولاین صاحب تمام خانه نبودند - خانه خیلی بزرگ بود. بخشی از خانه مال آن‌ها بود. در آن خانه‌ی قدیمی آدم‌های دیگری هم زندگی می‌کردند. خانم اسپینک و خانم فورسیبل طبقه‌ی پایین خانه‌ی کورالاین، یعنی طبقه‌ی هم‌کف زندگی می‌کردند. هر دو پیر و چاق بودند و چند سگ پاکوتاه داشتند که اسم چندتای‌شان هیمیش، اندرو و جاک بود. در اولین دیدارشان، خانم اسپینک به کورالاین گفته بود که خودش و خانم فورسیبل قدیم ندیم‌ها هنرپیشه بودند ..."