داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"آقای آترسن، وکیل دادگستری، مردی با چهره‌ای زمخت بود که هیچگاه لبخند چهره‌اش را روشن نمی‌کرد. در جمع‌ها سرد و کم‌حرف و دستپاچه بود و احساساتش را بروز نمی‌داد. قدبلند و خمیده‌پشت، موقر، ملال‌آور، و با وجود این به نوعی دوست‌داشتنی بود. هنگامی که با دوستانش بود، و وقتی طعم نوشیدنی کهنه را می‌پسندید، نوری انسانی از چشمانش ساطع می‌شد، چیزی که واقعا هیچگاه به کلامش راه نمی‌یافت؛ ولی نه‌تنها در چهره‌ی ساکتش بعد از شام نمودار می‌شد، بلکه بیشتر و با صدایی بلندتر در زندگی روزمره‌اش تجلی می‌یافت. او نسبت به خودش سخت‌گیر بود؛ وقتی تنها بود یک نوشیدنی ملایم‌تر می‌نوشید تا علاقه‌اش را به نوشیدنی کهنه سرکوب کند؛ و اگرچه از تئاتر لذت می‌برد، بیست سال بود که وارد هیچ سالن نمایشی نشده بود …"