داستان ابریشم را، با تمام سادگی و سرراستی‌اش با حواس جمع باید خواند. هر فصل آن مانند صفحه‌ی نت یک موسیقی است که نواخته می‌شود و بارها و بارها می‌بینید که واژه‌ها، جمله‌ها، بندهای نوشته عینا به تکرار درمی‌آید. از نظر تکنیک هم مانند یک قطه‌ی موسیقی است. باید به قراردادهای آهنگین و موسیقائی آن دقت کرد. به ضرباهنگ، ملودی، ترکیب‌بندی، رنگ، هارمونی، کنترپوآن و ... باریکو نشان داده است که برای نوشتن گاه می‌توان داستان نواخت. همان‌گونه که، برعکس آن، موسیقی، در آثار پاره‌ای از موسیقیدان‌ها و آهنگسازان، داستانی را حکایت می‌کند. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"با اینکه پدرش آینده‌ی درخشانی را، در ارتش، برایش در سر پرورانده بود، هروه ژونکور برای تامین گذران زندگی کارش کشید به شغلی نامعمول که، از طعنه‌ی کم‌نظیر روزگار، با او غریبه نبود، پاره‌ای تا آن حد دلپذیر تا خیانت کند به یک لحن مبهم زنانه.
برای گذران زندگی، هروه ژونکور، کرم ابریشم می‌خرید و می‌فروخت.
1861 بود. فلوبر داشت سالامبو را می‌نوشت؛ روشنائی چراغ‌برق هنوز فرضیه‌ای بود و آبراهام لینکلن در آن سوی اقیانوس، دست به کار جنگی بود که هیچ‌گاه پایان آن را نمی‌دید.
هروه ژونکور 32 سال داشت.
می‌خرید و می‌فروخت.
کرم ابریشم …"