داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"در دوره حکومت اسپانیایی‌ها، و تا سال‌ها پس از آن، سولاکو - شهری که زیبایی و سرسبزی باغ‌های پرتقالش شاهد قدمت آن است - به لحاظ اهمیت تجاری فقط بندرگاهی ساحلی بود که خرید و فروش نیل و پوست گاو محلی در آن رونق زیادی داشت. آن‌جا که کشتی مدرن و تندرو با کوچک‌ترین جنبش بادبان‌هایش سینه امواج را می‌شکافت، کشتی‌های بی‌قواره و اقیانوس‌پیمای فاتحان که بدون وزش تندباد حتی از جایشان حرکت نیز نمی‌کردند، به واسطه آرامش فراگیر خلیج وسیع سولاکو، از رسیدن به سواحلش باز مانده بودند. بعضی از بندرگاه‌های دنیا به دلیل خیانت‌پیشگی صخره‌های پنهان در زیر آب و طوفان‌های ساحلی به سختی قابل دسترسی‌اند. سولاکو در سکوت سنگین گولفو پلاسیدوی عمیق، انگار در داخل معبری عظیم و نیم‌دایره‌ای و بدون سقف، مشرف به اقیانوس، با دیوارهایی از کوه‌های مرتفع و پرده‌های سیاه ابر، در برابر وسوسه‌های دنیوی اهل تجارت و معامله، برای خود حریمی امن یافته بود..."