آقای استیونز بیشتر عمر خود را به عنوان یک پیشخدمت وفادار به لرد دارلینگتون خدمت کرده است. این شغل و خدمت به نوعی معنای زندگی او بوده است. حالا اما، در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، مالکیت ملک ولینعمت او به یک آمریکایی به نام آقای فارادی رسیده و ... دوره و زمانه در حال تغییر است.
آقای استیونز نامه‌ای از خانم بنتون دریافت می‌کند. خانم بنتون سال‌ها قبل در سرای لرد دارلینگتون به همراه او به خدمت مشغول بوده و حالا پس از سال‌ها با ارسال نامه خاطرات گذشته را به یاد راوی داستان آورده است. آقای فارادی استیونز را تشویق می‌کند تا در سفری چند روزه به دیدار خانم بنتون برود. استیونز در طول راه خاطرات سالهای دور را مرور می‌کند. سال‌هایی که با "خدمت" صادقانه و بی‌قید و شرط او به اربابش گذشته‌اند و همه چیز از جمله علاقه نامشهود او و خانم بنتون به یکدیگر، تحت‌الشعاع این سرسپردگی او بی‌رنگ شده است.

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"از قرار معلوم احتمال عزیمت به این سفری که چند روزی است اسبابِ اشتغال خاطر شده روز به روز دارد بیشتر می‌شود. باید بگویم که با اتومبیل راحتِ آقای فارادی انفرادا عازم هستم و این طور که پیش‌بینی می‌کنم در راه ناحیه وست کانتری مقادیر زیادی از زیباترین مناظر سرزمین انگلستان را به چشم خواهم دید و پنج بلکه شش روز از محل کارم که همین سرای دارلینگتن باشد دور می‌افتم. این را هم گفته باشم که موضوع سفر را حدود دو هفته پیش بود که خود آقای فارادی یک روز بعد از ظهر که مشغول گردگیری تابلوهای کتاب‌خانه بودم از روی نهایت مرحمت پیش کشیدند. یعنی این‌طور که به خاطر دارم روی پله نردبان کتاب‌خانه ایستاده بودم و داشتم گرد صورت ویکونت ودربی را می‌گرفتم که دیدم ارباب با چند جلد کتاب که ظاهرا قصد داشتند به قفسه برگردانند وارد شدند و همین که چشم‌شان به بنده افتاد با اغتنام فرصت خطاب به بنده فرمودند که عزم مراجعت به ایالات متحده را برای مدت پنج هفته از ماه اوت الی سپتامبر همین الان نهایتا جزم کرده‌اند ..."