نویسنده کتاب که سال‌ها گزارشگر یک رسانه لهستانی بوده است و در این پست وقایع بین‌المللی مختلفی را ثبت و گزارش کرده، در این کتاب به روایت آنچه که از حکومت محمدرضا پهلوی دیده است و دلایلی که به انقلاب سال 57 منجر شد، می‌پردازد.

یکی از فصل‌های کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"انقلاب نقطه‌ی پایانی بر حکمرانی شاه گذاشت. کاخ را ویران کرد و سلطنت را به خاک سپرد. همه‌چیز با یک اشتباه به‌ظاهر کوچک در دربار اعلی‌حضرت همایونی شروع شد. سلطنت با این گام اشتباه حکم مرگ خودش را امضا کرد.

علل وقوع انقلاب را معمولا در شرایط عینی کشورها می‌جویند - فقر عمومی، سرکوب، سوءاستفاده‌های فضاحت‌بار. این دیدگاه درست اما یکجانبه است. همه‌چیز به کنار، صد تا کشور دیگر هم چنین شرایطی دارند، اما شعله‌ی انقلاب به‌ندرت آن‌جا زبانه می‌کشد. آنچه لازم است آگاهی از فقر و آگاهی از سرکوب است و این اعتقاد که فقر و سرکوب منطق طبیعی این جهان نیست. شگفت‌انگیز است که در این مورد تجربه فی‌نفسه کافی نیست، گرچه تجربه‌ای سخت دردناک باشد. عامل شتاب‌دهنده‌ی ضروری کلمه است، ایده‌ی تبیینی. بنابراین بیش از خمپاره و دشنه‌ها، کلماتند که حاکم خودکامه را به وحشت می‌اندازند، کلمات مهارگسیخته‌ای که آزاد، پنهان و سرکش دهان‌به‌دهان می‌گردند، کلمات هنجارشکن غیرجاز. اما بعضی وقت‌ها کلماتِ رسمی، بهنجار و مجازند که موجب انقلاب می‌شوند ..."