قهرمان داستان، ژان باتیست گره‌نوی، وقتی در پاریس قرن هجدهم میلادی به دنیا می‌آید در میان زباله‌ها رها می‌شود تا بمیرد. اینکه نجات پیدا می‌کند و زنده می‌ماند نه به خاطر مهربانی و عطوفت، بلکه به این خاطر است که قانون تعیین کرده که در چنین مواقعی بچه‌های سرراهی را باید به دست دایگان سپرد تا از آنها مواظبت کنند.

یکی از همین دایه‌ها است که متوجه می‌شود بچه برخلاف بقیه‌ی بچه‌ها اصلا بویی نمی‌دهد. بعدها، خود بچه و اطرافیانش متوجه می‌شوند که او شامه‌ای قوی برای درک بوهای مختلف دارد. قوی‌ترین شامه‌ای که تاکنون بر روی زمین کسی از آن برخوردار بوده است.

ژان باتیست بزرگ می‌شود و شامه‌ی قوی‌اش او را به کار عطرسازی می‌کشاند. اما شغل و حرفه تنها تاثیری نیست که این قابلیت عجیب بر زندگی ژان باتیست می‌گذارد. او، به دلیل قابلیت‌اش، خود را برترین فرد جهان می‌داند و رویای ساخت خوشبوترین عطر جهان را در سرمی‌پروراند.

داستان با این جملات آغاز می‌شود (برگرفته از ترجمه رویا منجم):

"در فرانسه سده هجدهم میلادی مردی می‌زیست که یکی از با استعدادترین و پلیدترین شخصیت‌های عصری بود که شخصیت‌های با استعداد و پلید کم نداشت.

در اینجا باید داستان او را بازگو کرد. نامش ژان باتیست گره‌نوی بود و اگر نامش - بر خلاف نام‌های دیگر نابغه‌های پلید همچون دوساد یا سنت ژوست، فوسه، بناپارت و مانند آن - امروز به دست فراموشی سپرده شده، بی‌شک به این دلیل نیست که هرگاه پای انسان‌گریزی، اخلاق‌ستیزی و در یک کلام خداستیزی مطرح بود، گره‌نوی از آن انسان‌های نامدارتر مخوف کمتر داشت بلکه علتش این بود که یگانه منسوخ و تنها جاه‌طلبی‌اش به قلمرو نامحدودی منحصر می‌شد که هیچگاه در تاریخ، ردپایی از خود به یادگار نگذاشته و نمی‌گذارد: قلمرو بیکرانه و گریزپای بو ..."

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را می‌توانید در اینجا بیابید.