داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"سنگ لحد را که می‌گذارند، دلم هری می‌ریزد. تازه باورم می‌شود مرده. گونه‌ام را می‌بوسد، دست می‌کشد روی شانه‌ام. می‌گوید: "غصه نخوری‌ها، لیلی ..." با این که می‌داند غصه می‌خورم، پشت می‌کند و می‌رود. عجیب است، خم نیست، قوز هم ندارد، صاف صاف است، صاف‌تر از خود من. عصا هم دستش نیست. بی‌صدا می‌رود، جوری که حتی صدای پایش را نمی‌شنوم.
رفتن‌اش عین سیخ داغ فرو می‌رود توی گوشت تنم. چشمانم دو دو می‌زند. زانوهایم می‌لرزد. دو دستم را روی شقیقه‌هایم فشار می‌دهم. آرام نفس می‌کشم، نمی‌دانم باید بدوم دنبالش یا بنشینم همین‌جا سر خاک؟ کدام‌شان مامان فخری است؟ آن که پشت کرد و رفت یا این که اینجا خوابیده؟ ..."