این مجموعه پیش‌درآمدی بر آثار پاموک نیست بلکه کلام پسینی است درباره‌ی زندگی، آثار، احساسات و افکار شخصی‌اش. پاموک اذعان می‌دارد که کتاب روایتی است به هم پیوسته، اما یک قصه یا روایت واحدی از یک قصه یا داستان نیست؛ بلکه باز به قول خود او تکه‌هایی به هم پیوسته است. به هر روی هنر و مهارت پاموک که خود استاد قصه‌گویی است در روایت کتاب آن را دو چندان جذاب کرده است.
او در این اثر ترکیه، به‌ویژه استانبول، را به جهان گره می‌زند. گاه امدادگری است در زلزله، گاه کودکی است حیران در ژنو، گاه خبرنگار است گاه رمان‌نویس، گاه روشنفکر است و گاه درمانده‌ای در میان آشفتگی‌های خانواده. هم به آینده‌ی ترکیه، زادگاهش، امیدوار است و هم بدبختی‌های مردم و فساد حاکمان را به تصویر می‌کشد. او مثل دنیای داستایوسکی، که به آن باور دارد، در این اثر در حال شدن است. دنیایی مملو از تناقضات اعتقادی و فلسفی، دنیایی چندصدایی که پاموک دوست دارد صدای همه در آن شنیده شود. دنیایی که شرق و غرب در آن در تقابل با هم نیستند. دنیایی که درها در آن باز باشند و کسی نتواند آن‌ها را ببندد. او عاشق کاغذ و قلم و جوهر و تنهایی و کتاب است: عاشق ادبیات، عاشق رمان. (برگرفته از توضیحات پشت جلد)

فصل او کتاب با این جملات آغاز می‌شود:
"سی سال است که من می‌نویسم. این چند کلمه مدت‌هاست که ورد زبان من است. آن‌قدر این کلمه‌ها را تکرار کرده‌ام که دیگر از حیز اعتبار ساقط شده، چون من در آستانه‌ی ورود به سی و یکمین سال نویسندگی‌ام هستم. اما همچنان دوست دارم بگویم سی سال است که رمان می‌نویسم - اگرچه این کمی اغراق است. من هر از گاهی غیر از رمان چیزهای دیگری هم می‌نویسم: مقاله، نقد ادبی، تاملاتی در باب استانبول یا سیاست، و متن سخنرانی. اما دل‌مشغولی واقعی من، آن‌چه مرا به زندگی دل‌بسته می‌کند، رمان‌نویسی است. نویسندگان درخشان زیادی هستند که بسیار بیش‌تر از من به کار رمان‌نویسی مشغول بوده‌اند، کسانی که نیم قرن نوشته‌اند بی‌آن که این همه به مسئله‌ی گذر زمان توجه کرده باشند. علاوه بر این، نویسندگان بزرگی هستند که من همواره به آن‌ها رجوع می‌کنم؛ کسانی مثل تولستوی؛ داستایوسکی و توماس مان که عمر نویسندگی آن‌ها از پنجاه سال هم بیش‌تر بوده است ... پس به چه مناسبت سالگرد سی‌سالگی نویسندگی خودم را این‌قدر بزرگ می‌کنم؟ ..."