داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"نمی‌دانم چرا این روزها بیش از هروقت دیگر به همه چیز و همه کس حسادت می‌کنم. احساس حسد را به درستی توی تمام تار و پود وجودم می‌چشم و می‌بینم که چگونه تلخ و کدر و بی‌رمق و زشت و نکبت‌بار می‌شوم. البته گاهی اوقات به خودم تلقین می‌کنم که شاید این چیزی موروثی است که از عهد بوق تاریخ من به من رسیده است، تاریخ سراسر سرکوب و بی‌عدالتی، که شاید این همان ناآگاه جمعی قوم من است که مرا این طور پست و سیاه می‌کند که مدام به من نهیب می‌زند که "تو هیچگاه پیش نرفتی"، تو هر دم فرو رفتی و عقب ماندی. نمی‌خواهم خودم را نمادی یا نماینده‌ای یا نمایانگری از قوم و قبیله خود بدانم، از این مملکت، یعنی از این جامعه‌ای که من مدام می‌خواهم از آن فرار کنم و از اینکه بگویم ایرانی‌ام، بخصوص میان خارجکی‌های جهان اولی شرم دارم …"