باکی کنتر معلم مدرسه‌ای در شهر نیوآرک در نیوجرسی است. زمان داستان سال 1944 است و در میانه جنگ جهانی دوم. باکی احساس گناه می‌کند که بخاطر ضعف بینایی امکان حضور در جبهه‌های جنگ را نیافته. در همین حین بیماری فلج شایع می‌شود و چند نفر از شاگردان باکی به این بیماری دچار می‌شوند. در برخورد با این بیماری کنتر احساسات مختلفی را تجربه می‌کند، از ترس و خشم تا احساس گناه و درد و رنج. شیوع بیماری باعث می‌شود کنتر با بحرانی معنوی نیز روبرو شود. این سوال برای او پیش می‌آید که چرا خدا اجازه می‌دهد که بچه‌های بیگناه بخاطر فلج بمیرند ...

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"اولین مورد فلج در آن تابستان، در ابتدای ماه ژوئن، درست پس از روز یادبود و در یک محله‌ی فقیرنشین ایتالیایی، آن‌سوی جایی که ما زندگی می‌کردیم ظاهر شد. در محله‌ی ما در جنوب غربی شهر، یعنی در بخش اقلیت‌نشین ویکوایک خبری از فلج نبود و درباره‌ی چندین مورد دیگر که به طور پراکنده، تقریبا در تمام محله‌های نیوآرک به جز محله ما، مشاهده شده بودند چیزی به گوش ما نرسیده بود. اما در چهارم جولای، زمانی که چهل مورد فلج در شهر گزارش شده بود، مقاله‌ای با عنوان "هشدار رئیس بهداشت و والدین در مورد فلج" در صفحه‌ی اول روزنامه‌ی عصر چاپ شد که در آن دکتر ویلیام کیتل رئیس اداره بهداشت شهر به والدین توصیه کرده بود کودکان خود را به دقت تحت نظر داشته باشند و درصورت مشاهده‌ی نشانه‌های بیماری مثل سردرد، گلودرد، تهوع، سفت شدن گردن، درد مفاصل یا تب به پزشک مراجعه کنند ..."