تالی به دوست صمیمی‌اش کیت قول می‌دهد تا پس از مرگ او از خانواده‌اش مراقبت کند. حالا کیت مرده و تالی که خودش کودکی آسانی را نگذرانده باید تلاش کند تا به جانی، شوهر کیت، در جمع و جور کردن خانواده‌ای که مادر خود را از دست داده کمک کند.

در این میان مارای شانزده ساله، در غم از دست دادن مادرش فرو رفته و به نظر نمی‌رسد جانی یا هیچیک از دیگر اعضای خانواده بتوانند او را از گرداب این اندوه بی‌پایان خارج کنند. اما مرد جوانی از راه می‌رسد و مارا عاشق او می‌شود و برای اولین‌بار بعد از مرگ کیت لبخند بر لب‌اش می‌نشیند. اما این عشقی خطرناک و مرد جوان شخصیتی مرموز است. به نظر می‌رسد مارا با درآمدن از ورطه‌ی اندوه به دام خطرناک‌تری قدم گذاشته است ...

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"زن کمی احساس منگی می‌کرد. حال خوبی بود، مثل گرمای پتویی بود که تازه از خشک‌شویی آمده و دور خودت پیچیده‌ای. اما وقتی به خود آمد و فهمید کجاست، چندان خوشش نیامد.

با اشک‌هایی که روی گونه‌هایش خشک و ماسیده بود، توی اتاقک دستشویی توالت زنانه روی کاسه توالت نشسته و سرش به جلو خم شده بود. از کی آن جا بود؟ آرام بلند شد و روی پاهایش ایستاد، از توالت بیرون آمد و راهش را از میان سالن شلوغ و پر جمعیت سینما به بیرون باز کرد. به نگاه‌های سنگین و قضاوت‌کننده‌ی آدم‌های شیک و زیبایی که زیر نور چلچراغ درخشان قرن نوزدهمی داشتند شامپاین می‌نوشیدند، توجهی نکرد؛ آن نگاه‌ها را نادیده گرفت و به راهش ادامه داد. حتما فیلم تمام شده بود ..."