داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"زمانی مردم دایم از خودشان حرف می‌زدند و از ابراز درونیات خود شرم نداشتند اما امروز داشتن دفتر خاطرات روزانه نوعی خودبینی، ضعف و کج‌سلیقگی به حساب می‌آید. چون دوره دوره‌ی جداسری است. این روزها منش یک پهلوان قلدر که ترکیبی غریب از تلاش، پارسایی و صلابت است و فکر می‌کنم میراثی است که آمریکایی‌ها از آقایان انگلیسی به ارث برده‌اند و منشا برخی از آنها اسکندر کبیر است بیش از همیشه حاکم است: آیا احساساتی دارید؟ برای ابراز آنها روش‌های درست و نادرستی وجود دارد. آیا زندگی‌یی درونی دارید؟ به کسی مربوط نیست جز به خودتان. آیا هیجاناتی دارید؟ آنها را سرکوب کنید. هرکس تا اندازه‌ای از این منش پیروی می‌کند و این مستلزم نوعی مهار صراحت و روراستی است. چون صراحت واقعی را محدود می‌کند. بسیاری از موضوعات جدی رابطه‌ای تنگاتنگ با جداسری دارند. افراد ناهمدل خویشتن‌نگری را تمرین نکرده‌اند. لذا در اهداف بزرگ برای رویارویی با حریفانشان تجهیز نگشته‌اند تا بتوانند درست به هدف بزنند یا از آنها پیشی بگیرند ..."