داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"الیور می‌دانست سامانتا قضیه را نمی‌داند.

اما باز هم از او پرسید.

سامانتا با یک حرکت موهای سیاهش را عقب زد و فهرست تکلیف‌های خانه را که در اسلاید پاورپوینت آقای کارو نوشته شده بود، یادداشت کرد. الیور قبلا این کار را کرده بود. زودتر از بقیه سر کلاس مطالعات اجتماعی حاضر می‌شد و قبل از اینکه آقای کارو به سراغ موسیقی خوشامدگویی برود، فهرست تکالیفش را می‌نوشت.

سامانتا گفت: "نه نمی‌دونستم."

"گرنت یه دانشجوی معمولی بود؛ اما در اسب‌سواری مهارت خیلی‌خیلی زیادی داشت. لی رتبه‌ی دوم رو توی کل کلاسش آورد."

"این رو هم نمی‌دونستم."

"هر دوشون هم توی جنگ مکزیک و آمریکا شرکت کردن."

"واقعا؟"

"آره، واقعا. فکرش رو بکن. دو نفر که به یه دانشکده‌ی افسری می‌رفتن و با یه دشمن می‌جنگیدن، توی جنگ داخلی علیه هم جنگیدن! چقدر باحاله! مگه نه؟"

"آهان!"

سامانتا چرخید تا با دختری حرف بزند که پشت میز کنابری نشسته بود.

برای الیور که مهم نبود. همه نمی‌دانستند جنگ داخلی چقدر مهم بوده است. ایرادی هم نداشت.. اتفاق‌های مهم باید در همه‌ی دوران‌ها بازگو می‌شدند و الیور هم بی‌خیال گفتنشان نمی‌شد ..."

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"یکی از آن شنبه‌های سرد استخوان‌سوز بود. یکی از آن روزهایی که وقتی نفست را بیرون می‌دادی، یخ می‌بست، و مثل یک قلنبه‌ی دود توی هوا آویزان می‌ماند. همین‌طور که راه می‌رفتی عین قطاری بودی که دودهای سفید تپل‌مپل و پف‌پفی بیرون می‌داد.

آن‌قدر سرد بود که اگر عقلت را از دست می‌دادی و از خانه بیرون می‌رفتی، بی‌اختیار هزار دفعه پلک می‌زدی، شاید به این خاطر که آب چشم‌هایت یخ نبندد. آن‌قدر سرد بود که اگر تف می‌کردی، آب دهانت کش می‌آمد و قبل از اینکه برسد زمین، یخ می‌زد. هوای بیرون، بینهایت درجه زیر صفر بود.

حتی داخل خانه‌مان هم سرد بود. پلیور و کلاه و شال و سه جفت جوراب پوشیده بودیم و باز سردمان بود. پیچ بخاری را تا ته چرخانده بودیم و با آن ترق‌تروقی که شعله‌ها راه انداخته بودند فکر می‌کردیم الان است بخاری منفجر شود، ولی باز هم انگار ننه‌سرما آمده بود و توی خانهدی ما بست نشسته بود ..."

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"اوتو با تکانی بیدار شد. انگار کل دنیا داشت از زیر به او ضربه می‌زد. چشم‌هایش را باز کرد و با اخم به نور نابهنگام نگاهی انداخت. از اینکه اقیانوس در چند متری زیرپایش بود تعجب کرد. کمی طول کشید تا بفهمد از پنجره‌ی کناری یک‌جور هواپیما-هلیکوپتر دارد نگاه می‌کند؛ این را از صدای گرومب‌گرومب خفه، اما بی‌وقفه‌ی پره‌هایی که از بالای سرش می‌آمد حدس زد.

زیر لب گفت: "من کجام؟" و به گستره‌ی وسیع آب‌های آزاد زل زد.

"سوال خوبیه." این صدای متین اوتو را به خودش آورد. چرخید و چهره‌ی پسر آسیایی قدبلندی را دید که ساکت روی صندلی کناری‌اش نشسته بود.

"امیدوارم زودتر جوابش را پیدا کنیم." نگاه آرامش‌بخشی به اوتو انداخت. "شاید تو بتونی وضعیت فعلی ما رو مشخص‌تر کنی."

صدایش هیچ حس خاصی نداشت، فقط کمی کنجکاوی، همین ..."

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"من کرو هستم. وقتی نوزاد بودم، مرا توی قایقی قدیمی راهی دریا کردند و دریا مرا مثل دانه‌ای سوار بر امواج به جزیره‌ای کوچک رساند. اُش کسی بود که مرا پیدا کرد و به خانه‌اش برد. کسی که یادم داد چطور در آن جزیره‌ی کوچک ریشه بدوانم و چطور در شرایط آفتابی و بارانی، خوب رشد کنم و معنای حقیقی شکوفا شدن را بفهمم.

جزیره‌ای که ما در آن همدیگر را پیدا کردیم کوچک ولی ثابت و پابرجا بود. چون به ستون صخره‌ای سیاه‌رنگ و بزرگی متصل شده بود که محافظ و جان‌پناه کلبه‌ی ما بود. کلبه‌ی متزلزل ما از تکه‌های به‌جامانده از کشتی‌های غرق‌شده روی بستری از خاک و لجن ساخته شده بود. باغچه‌ای کوچک و قایقی بادبادنی کنار کلبه قرار داشت. قایق تنها وسیله‌ای بود که ما را به جاهایی که پاهایمان قادر به رفتن نبود می‌برد. تمام داشته‌هایمان همین‌ها بود و ما حس می‌کردیم که در این دنیا به هیچ‌چیز دیگری نیاز نداریم؛ حداقل آن اوایل این‌طور بود ..."

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"روزی که دوازده‌ساله شدم، مطمئن بودم بهترین تولد عمرم را تجربه خواهم کرد، تا اینکه آن نامه به دستم رسید.

جشن تولد رویایی‌ام را توی قنادی آری برگزار کرده بودم. دوست مامان، آریانا، توی بیکن‌هیل قنادی داشت. آنجا محله‌ی مورد علاقه‌ی من در تمام بوستون بود. ساختمان‌های آجری بامزه، خانه‌های شهری و خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده. همین‌طور سوپرمارکتی که سبدهایی پر از میوه‌های تازه را برای فروش بیرون گذاشته بود. شکلات‌فروشی، کافی‌شاپ و یک‌عالمه رستوران شیک. بعد قنادی آری بود با آن سایه‌بان آبی روشن زیبا و تابلوی چوبی روی سردر که اسم مغازه را با رنگ سفیدی روی آن نوشته بودند. پشت ویترین مغازه همیشه پر بود از کاپ‌کیک‌هایی که کنار گل‌های تازه، چیده شده بودند. می‌شد قبل از ورود بوی شکر را استشمام کرد ..."<.p>

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"بعدازظهر بهاری پر باد و دلگیری بود و شهر لندن، شهرک کوچک معدن‌کاوی را در پهنه‌ی بستر خشکیده‌ی دریایی تعقیب می‌کرد که پیش از این دریای شمال نام داشت.

اگر اوضاع روبه‌راه بود، لندن خودش را برای شکاری چنین مردنی به زحمت نمی‌انداخت. قدیم‌ترها، شهر پیشرانه‌ای لندن، سوار بر چرخ‌ها و شنی‌هایش، برای صید شهرهایی بسیار بزرگ‌تر از این، از شمال تا مرز برهوت یخ و از جنوب تا سواحل مدیترانه جولان می‌داد. اما این روزها دیگر شکار، از هر نوعی، کمیاب شده بود و برخی شهرهای بزرگ‌تر با حرص و ولع در کمین لندن بودند. ده سالی می‌شد که لندن از ترس آن‌ها مخفی شده و در منطقه‌ای مرطوب و کوهستانی در غرب پناه گرفته بود. جایی که به اعتقاد صنف مورخان زمانی جزیره‌ی بریتانیا بوده. ده سالی می‌شد که لندن چیزی جز شهرک‌های کشاورزی خرد و دهکده‌های یک‌جانشین آن دره‌های مرطوب را به نیش نکشیده بود. حالا، بالاخره، جناب شهردار تصمیم گرفته بود که دیگر وقت آن است شهرش را از پل سرزمینی به قلمرو شکارگاه بزرگ برگرداند ..."

داستان با این جملات آغاز می‌شود:

"عصر یک روز سرد ماه نوامبر بود که داس آمد. سیترا پشت میز ناهارخوری نشسته بود و با یک مساله‌ی سخت جبر کلنجار می‌رفت و نمی‌توانست مقدار X و Y را به دست آورد که این متغیر جدید و مرگبار، به معادله‌ی زندگی‌اش قدم گذاشت.

برای خانواده‌ی ترانوا زیاد مهمان می‌آمد، به همین خاطر هم وقتی زنگ در را زدند، هیچ‌کس به دلش بد راه نداد؛ خورشید خاموش نشد و هیچ نشانه‌ای نبود که از رسیدن مرگ به خانه‌شان خبر دهد. شاید بهتر بود کائنات لطف می‌کرد و هشداری می‌داد اما در طرح کلی جهان، داس‌ها و ماموران جمع‌آوری مالیات، به یک اندازه ماورایی هستند. سروکله‌شان پیدا می‌شود، وظیفه‌ی ناخوشایندشان را انجام می‌دهند و می‌روند.

مادرش در را باز کرد. سیترا، مهمان را ندید چون وقتی در باز می‌شد، جلوی دیدش را می‌گرفت و او را پنهان می‌کرد. او، مادرش را دید که چطور ناگهان بی‌حرکت همان‌جا ایستاد. انگار رگ‌های تنش سخت شده بودند. انگار اگر ضربه‌ای می‌خورد، به زمین می‌افتاد و خرد می‌شد ..."